Kategorie
WIDEO

2 CWAJKA – MIEJSCE POD SŁOŃCEM

Historyczne pocztówki z widokiem Chorzowa II w cyfrowym rozszerzeniu – nr 2

Fragment wystawy prezentowanej podczas wydarzenia zorganizowanego w partnerstwie lokalnym – „CWAJKA – MIJESCE POD SŁOŃCEM. TAJEMNICE…” opracowanego w trakcie realizacji projektu „Relacje pARTnerskie” w programie Narodowego Centrum Kultury „Dom Kultury + Partnerstwo Lokalne. Edycja 2024”

Kategorie
WIDEO

CWAJKA – MIEJSCE POD SŁOŃCEM

Historyczne pocztówki z widokiem Chorzowa II w cyfrowym rozszerzeniu – nr 1

Fragment wystawy prezentowanej podczas wydarzenia zorganizowanego w partnerstwie lokalnym – „CWAJKA – MIJESCE POD SŁOŃCEM. TAJEMNICE…” opracowanego w trakcie realizacji projektu „Relacje pARTnerskie” w programie Narodowego Centrum Kultury „Dom Kultury + Partnerstwo Lokalne. Edycja 2024”

Kategorie
INSPIRACJE

Społeczny Dom Kultury

Pracujemy wspólnie nad nowymi scenariuszami przekształcania tradycyjnych domów kultury w dynamiczne, inkluzywne i twórcze przestrzenie. Chcemy, by miejsca te stały się nie tylko centrami kultury, rozrywki i spędzania czasu wolnego, ale także platformami dla społeczności lokalnej, umożliwiającymi spotkania, wymianę i współtworzenie.
Głównym zadaniem domów kultury jest zwiększanie uczestnictwa w kulturze wśród mieszkańców. Większość instytucji realizuje to zadanie poprzez organizację wydarzeń kulturalnych, w których społeczność lokalna może uczestniczyć jako widz, oraz realizację działań edukacyjnych, podczas
których mieszkańcy mogą zdobywać nowe umiejętności. W ostatnich latach część domów kultury zaczyna poszerzać swoją misję. Coraz częściej wspierają
oddolne inicjatywy mieszkańców. Mieszkańcy organizują i prowadzą wydarzenia dla innych w ramach wolontariatu, a dom kultury wykorzystuje swoje zasoby (pracowników, pomieszczenia, sprzęt, budżet), aby im pomóc. Instytucje w coraz większym stopniu wsłuchują się w potrzeby
mieszkańców i uwzględniają je w swoich działaniach. Część domów kultury korzysta z nowych narzędzi włączania mieszkańców we współdecydowanie – konsultacji społecznych, badania potrzeb czy Rady Programowej.
Instytucje coraz częściej stoją „na dwóch nogach” – zapewniają społeczności lokalnej dostęp do oferty kulturalnej o wysokiej jakości (ten nurt nazywamy roboczo działaniami „od góry”) oraz uwzględniają różnorodne potrzeby mieszkańców w swojej działalności, umożliwiając im realizację tych potrzeb na własną rękę (ten nurt nazywamy roboczo działaniami „od dołu”). Oba podejścia do roli domu kultury nie stanowią odrębnych nurtów. Wręcz przeciwnie – przenikają się nawzajem i
wspierają. Instytucję działającą w takim nurcie nazwaliśmy Społecznym Domem Kultury. Nowe podejście do relacji między instytucją kultury a mieszkańcami nie bierze się znikąd. Jego podstawą są wartości, którymi kierują się osoby pracujące w domach kultury: różnorodność, otwartość, zaufanie, inkluzywność, empatia, szacunek, czy współpraca.
Łącząc doświadczenia animatorów kultury i środowisk, w których pracujemy, wspólnie określiliśmy siedem kluczowych wartości, które są podstawą budowania Społecznego Domu
Kultury.

  1. Różnorodność
    Różnorodność jest kluczowym elementem Społecznego Domu Kultury. Uznajemy, że różnorodność jest siłą napędową innowacji i kreatywności. Wymiar pierwotny różnorodności obejmuje różnice między ludźmi, które są wrodzone i mają znaczący wpływ na postrzeganie
    świata. W pracy animacyjnej staramy się tworzyć zintegrowaną przestrzeń, uwzględniają różnorodność i autonomiczność jednostek. Dążymy do tego, by każdy czuł się akceptowany i mógł w pełni uczestniczyć w naszych działaniach, niezależnie od swoich unikalnych cech.
  2. Kreatywność
    Kreatywność jest nieodłącznym elementem Społecznego Domu Kultury. Każdy ma potencjał do bycia twórczym. Kreatywność nie jest wyłącznie domeną artystów, dotyczy też różnych obszarów życia, w tym codziennego. Kreatywność pozwala na rozwijanie nowych pomysłów i innowacyjnych rozwiązań, które wzbogacają nasze społeczności i życie codzienne.
  3. Współtworzenie
    Współtworzenie, czyli ko-kreacja, oznacza wspólne tworzenie wartości poprzez wzajemną interakcję pomiędzy różnymi podmiotami. Jest alternatywą dla indywidualnego autorstwa. Wartością są doświadczenia współtworzone przez odbiorców poprzez aktywny udział w działaniach, zaangażowanie i personalizację własnych doświadczeń. Dążymy do tego, by każdy miał możliwość wpływu na kształt i przebieg procesów twórczych, co wzmacnia
    poczucie przynależności i współodpowiedzialności za wspólne projekty.
  4. Inkluzywność
    Inkluzywność w Społecznym Domu Kultury oznacza sposób zachowania, który uwzględnia, szanuje i akceptuje wszelkie różnice międzyludzkie. Kultura inkluzywna wspiera zainteresowanie drugim człowiekiem i promuje otwartość na wszystkie grupy społeczne. To gotowość do uczenia się, zrozumienia oraz wspierania różnic i wyjątkowości, które nas definiują. Dlatego, aby budować zróżnicowane zespoły lub społeczności, musimy nauczyć się współpracować z osobami o różnych narodowościach i kulturach, rozumiejąc ich odmienną perspektywę. Tworzymy przestrzeń, w której każdy czuje się mile widziany i
    wartościowy.
  5. Wrażliwość na kulturę
    Wrażliwość na kulturę to specyficzna jakość przeżywania, zależna od odmiennych doświadczeń, emocji oraz tego, co w nas powoduje poruszenie. Osoby z wysoką wrażliwością intensywniej odczuwają bodźce z otoczenia. Rozwijamy zatem uważność na wszelkie przejawy kreatywności, a także na zmiany kulturowe, które zachodzą w cieniu głównego nurtu wydarzeń. Wrażliwość na kulturę oznacza kompetencje w rozumieniu i empatycznym odczuwaniu oraz doświadczaniu różnych przejawów kultury, zarówno tych obecnych w sztuce, jak i w nowych polach kultury, m.in. związanych z życiem codziennym i
    światem wirtualnym.
  6. Partycypacja
    Każdy powinien mieć możliwość aktywnego udziału w działaniach kulturalnych. Partycypacja oznacza zaangażowanie mieszkańców we współtworzenie programów i projektów, co pozwala na lepsze zrozumienie i zaspokojenie ich potrzeb. Umożliwiamy każdemu wyrażenie swojego zdania i wpływ na decyzje dotyczące oferty kulturalnej.
  7. Współpraca
    Współpraca między różnymi podmiotami jest kluczem do tworzenia wartościowych doświadczeń. Współpraca pozwala na wymianę wiedzy, zasobów i pomysłów, co prowadzi do tworzenia bardziej efektywnych i innowacyjnych rozwiązań. Dążymy do budowania silnych relacji partnerskich opartych na zaufaniu i wspólnych celach.

Społeczny Dom Kultury to miejsce, które jest programowane oddolnie i partycypacyjne. Służy jako platforma dla animacji kultury, gdzie kultura jest dźwignią społecznych relacji. Jest to miejsce, które promuje edukację przez całe życie, wymianę społeczną i kulturową.


Zapraszamy dyrektorów instytucji kultury oraz animatorów i edukatorów, którzy chcieliby wcielać w życie ideę pracy w oparciu o wartości Społecznego Domu Kultury, do dołączenia do nas i współtworzenia tej wizji. Razem możemy przekształcić nasze domy kultury w dynamiczne, inkluzywne i twórcze przestrzenie, które służą naszym społecznościom.

Chorzowskie Centrum Kultury wspiera ideę Społecznego Domu Kultury

Zainteresowanych tematem i szczegółami zapraszamy do kontaktu:

Stowarzyszenie CAL ul. Ludwika Paca 40, 04-386 Warszawa

bohdans@cal.org.pl

Kategorie
INSPIRACJE

Instalacja „Do You Feel Connected?”

Instalacja składa się z dziewiętnastu tub – każda reprezentuje jedną wartość, taką jak np. wolność, szacunek, dobro, mądrość, empatia. Wartości te zostały wybrane na podstawie badania zrealizowanego przez infuture.institute.

W badaniu zapytano najpierw respondentów, czy wierzą, że istnieją wspólne wartości dla wszystkich ludzi (ponad 80% respondentów odpowiedziało, że tak), a następnie poproszono ich o wskazanie, które z wartości respondenci uznają za najważniejsze. Dziewiętnaście wartości z największą liczbą wskazań zostały uwzględnione w instalacji. Dodatkowo, każdej z wartości przyporządkowany został odpowiedni hashtag, dzięki czemu instalacja jest „żywa”. Za każdym razem, gdy na Twitterze publikowany jest post zawierający określony hashtag odwołujący się do danej wartości, tuba, która jest przyporządkowana do tego hasła rozbłyska białym światłem.

To rodzaj reagującej formy – świetlnej palisady, która pozwala na żywo obserwować obecność wskazanych wartości w sieci. 

   

„Summa technologiae”

Instalacja nawiązuje do książki „Summa technologiae” Stanisława Lema, w której ten światowej sławy pisarz science-fiction zastanawia się, jak można wyobrazić sobie przedmiot socjologii cybernetycznej.

Projekt jest jednym z elementów filaru programowego Instytutu Adama Mickiewicza „Lem i myślenie o przyszłości”, którego celem jest promocja twórczości Stanisława Lema oraz polskiej myśli futurologicznej wśród zagranicznych odbiorców. Instalację podczas Gwangju Design Biennale będzie można oglądać od 1 września do 31 października 2021 roku.

Instalacja ” Do You Feel Connected?” infuture.institute reprezentuje Polskę na koreańskim  Gwangju Design Biennale w Pawilonie Międzynarodowym. Wystawa trwa od 1.09 – 31.10.2021″


Kurator: infuture.institute (Natalia Hatalska, Olga Jankowska, Zuzanna Bonecka, Marek Gawdzik, Aleksandra Kulińska, Aleksandra Trapp)
Artystka: Marta Flisykowska
Koordynacja: Olga Jankowska
Wsparcie technologiczne: Stowarzyszenie Robotyków SKALP (Mateusz Dyrda, Patrycja Matejek, Mateusz Witka-Jeżewski, Rafał Rzeczkowski

Organizator: Instytut Adama Mickiewicza
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu

Fragment artykułu zamieszczonego na stronie infuture.institute

Całość można znaleźć tutaj

Kategorie
OPINIE

Animacja w czasach pandemii i dystansu społecznego

Temat był oczywisty i bardzo na czasie. Pomimo realizacji wielu spotkań i publikacji w tym zakresie, wciąż pozostaje ważny dla wszystkich działających na polu animacji i edukacji. Nasze działania wymagają przecież spotkań, relacji, bliskości, a obecnie jesteśmy dla siebie „biozagrożeniem” i obowiązuje zasada dystansu społecznego, aby minimalizować możliwość transmisji wirusa.

Na początku poznaliśmy raport Mazowieckiego Instytutu Kultury w Warszawie pn. „Re(animacja) kultury w okresie pandemii” przedstawiony przez Annę WoźniakAgata Lisowicz-Wala przedstawiła historię Fundacji Herbateka w czasie kryzysu pandemicznego (otwarcie, zamknięcie, planowane otwarcie). Nina Gaba zaprezentowała tegoroczną edycję Rybnickiego Festiwalu Fotografii, który po wielu przygodach organizacyjnych odbył się realnie. Dowiedzieliśmy się m.in. dlaczego dla organizatorów i organizatorek było to tak istotne. Agnieszka Zielona-Mitura przedstawiła działalność Gminnego Ośrodka Kultury w Suszcu, a konkretnie projekt internetowy „Pieśni Cieśli”. Połączył się z nami również Tobiasz Berg, artysta, choreograf, który opowiedział o losie artysty w czasach Covidu porównując system polski i niemiecki (niestety, jest sporo różnic na niekorzyść naszego kraju).

Rozmawialiśmy o sytuacji, w oparciu o przykłady tegorocznych działań animacyjnych (zarówno tych zapośredniczonych przez media wirtualne jak i działań w realnej, fizycznej przestrzeni realizowanych zgodnie z wytycznymi epidemicznymi). Zgodziliśmy się, że trudna jest ich realizacja w tak zmiennych warunkach (luzowanie lub zaostrzanie działań antypandemicznych) co wzmaga niepewność i wymaga elastyczności.

Nowym kontekstem w przestrzeni kultury jest coraz szersze spektrum odpowiedzi animatorów i animatorek na pandemię. Na początku praktycznie wszyscy zatrzymali swoją działalność i, jeśli mogli, przenieśli się (z różnym skutkiem) do internetu. Teraz jest inaczej.

Jedni chcą przede wszystkim chronić siebie, społeczność i swoich odbiorców przed niepotrzebnym ryzykiem, utrzymując większość relacji przez internet. Drudzy wskazują na wagę zdrowia psychicznego, relacji społecznych i wspólnych aktywności, które trzeba jak najszybciej odtworzyć w realu, nawet podejmując ryzyko. Inni eksperymentują z nowymi modelami działań wspólnotowych (przyjęło się nazywać je hybrydowymi), a kolejni noszą specjalne opaski określające stopień relacji fizycznych z osobami spoza najbliższego otoczenia.

Pojawiło się bardzo wiele strategii działań, które również, w pewnym zakresie są pochodną ogólnopolskiej dyskusji o pandemii (czym jest?), o środkach ostrożności (czy są właściwe?) o nowej normalności (czy będzie to zmiana trwała, na gorsze czy na lepsze?).

Częścią naszej dyskusji była odrębna rozmowa o animacji w sieci: jakie zmiany zaszły w animacji w związku z potrzebą przeniesienia się do internetu? Animatorzy zaczęli po prostu robić działania, funkcjonujące w innych kontekstach od dawna (vlogi, stand-upy, webinaria, archiwa cyfrowe, platformy streamingowe, tutoriale, e-learning, lokalne TV, wirtualne spacery i wystawy itp). Realizują to obecnie na niespotykaną dotąd skalę (często kosztem jakości), aby zaistnieć i przypominać o swoim istnieniu. Dla wielu było to doświadczenie otwierające, które uruchomiło nowe obszary aktywności, choć często liczyła się produkcja, a nie komunikacja i odbiór.

Temat kondycji animacji i edukacji kulturowej jest silnie związany z możliwościami społecznych i publicznych instytucji animacji kultury. Istotne aspekty to oczywiście kwestia stanu finansów publicznych w obszarze kultury, samorządowych polityk kulturalnych, autonomii, niezależności i możliwości działania. Czy czekający nas, z pewnością, stan kryzysu i niepewności w 2021 roku będzie skutkował w zwiększeniem potencjału edukacji i animacji kulturowej? Czy zostanie im przypisana większa rola, czy wprost przeciwnie, osłabi – i tak słabowity – system usług społecznych w tym obszarze?

Do wewnątrzśrodowiskowej debaty przebijają się zróżnicowane głosy. Z jednej strony, historie likwidacji instytucji, ograniczania funduszy, nieprzewidywalnych kroków decydentów samorządowych. Z drugiej, różnego typu dobre praktyki i laboratoria, eksperymenty, gdzie tworzą się nowe rozwiązania na przyszłość. Dyskusje można podsumować tak, że kryzys jest i szansą i zagrożeniem dla instytucji animacji kultury. W wielu instytucjach zapanował strach i niemoc wobec niepewnej przyszłości, inne poczuły wiatr w żaglach. Nasza dyskusja dotyczyła tego, czy animatorzy i edukatorki wraz ze swoimi działaniami (w sieci) odnajdą się na nowej mapie pandemicznych i postpandemicznych potrzeb kulturowych i społecznych. Z pewnością czeka nas trudny rok 2021 pod hasłem „stabilnej niestabilności” w świecie VUCA (V = zmienność (ang. volatility); U = niepewność (ang. uncertainty); C = złożoność (ang. complexity); A = niejednoznaczność (ang. ambiguity)).

Pod jeszcze większym znakiem zapytania stoi rok 2022. Czy będzie to „karnawał” zaszczepionych ozdrowieńców, czy re-start organicznej pracy nad środowiskowym i obywatelskim kryzysem cywilizacyjnym? W tej kwestii doszło do ciekawej dyskusji dwóch członków Forum Kraków, bo z jednej strony jest oczekiwanie progresywnych działań animacyjnych i edukacyjnych, a z drugiej strony społeczności potrzebują jeszcze bardziej działań „oczywistych”, kulturalnych imprez, spotkań, festiwali, koncertów, spektakli, zajęć artystycznych.

Duch progresywnej zmiany czy rozrywkowy oddech od pandemii? Jaką rolą odegrają w tej kwestii samorządy? Odpowiedzi nie znamy. Ale analizujemy sytuację i o niej rozmawiamy, a kolejne spotkanie jest planowane na początek przyszłego roku na Dolnym Śląsku. O szczegółach będziemy informować wkrótce!

Data publikacji: 15/10/2020

Forum Kraków

Kategorie
OPINIE

Wielkie i małe zaklęcia – cz. VI Kawaii

Wszak Japończycy to ponoć najbardziej zaawansowana technologicznie i kulturowo nacja. Żyjemy w czasach niepewnych. Co dzień ktoś, nie zawsze do tego powołany, wieszczy nam przyszłość, strasząc ekologicznymi, czy społecznymi, kataklizmami. Niektóre ze zmian, które jeszcze przed nami, są już codziennością mieszkańców Japonii.

W 2004 roku Joanna Bator opisywała w swoich felietonach pt. „Japoński Wachlarz”, że Japończycy w miejscach publicznych chodzą w maseczkach na twarzy. Autorka dziwiła się też, że nie rozstają się ze swoimi telefonami, które służą im nawet do płacenia w sklepach. W tym samym czasie kieszenie najbardziej zaawansowanych technologicznie Polaków wypychały Nokie 3510, ze srebrnymi guziczkami i małym zielonym ekranikiem.

Już na początku nowego tysiąclecia autorka „Purezento” opisywała filozofię Kawaii (nie mylić z „Kawai” – marką produkującą instrumenty), która w dużym uproszczeniu tłumaczy się na angielskie cute i jest japońskim odpowiednikiem duńskiego hygge. Jednak to co dla Japończyka jest kawaii, na pewno nie będzie hygge dla Duńczyka. Japoński przymiotnik kawaii uosabia też wszystko co jest absolutnym zaprzeczeniem szwedzkiego lagom, jest zaprzeczeniem  oszczędności, powściągliwości, równowagi, unikania skrajności i życia w zgodzie z naturą. Kawaii jest zatem urocze, ale na specyficzny, plastikowy, pstrokaty, sposób. Kawaii posiada, w przeciwieństwie do skandynawskiego umiaru, silnie emocjonalny, ekspresyjny, często infantylny charakter. Pokemon jest kawaii i podobnie, jak inne japońskie zjawiska kulturowe, dotarł do nas w szczątkowej formie, bez szans na odczytanie całego zaplecza kulturowego, które za Pokemonem stoi. Tak samo rzecz ma się z mangą, anime i sushi. Kiedy niektórzy księża i środowiska katolickie ostrzegały przed maskotkami Hallo Kity, czy księżniczkami Witch, jako atrybutami szatana, to po prostu opatrznie odczytały (coś czytały?) konteksty kulturowe związane z kulturą kawaii. Pal licho, jeżeli nie odczytujemy japońskich kodów kulturowych i bezbronną Hello Kity (rocznik 1974) wysyłamy do piekła. Co powiedzieć o tych, którzy uważają, że różaniec może być bojowy, zaopatrzony w duże metalowe kulki i służyć – jak mówi Wojciech Cejrowski – do „smagania wrogów kościoła”?

Tym, którym wydaje się, że edukacja kulturowa zajmująca się świadomym odczytywaniem kodów kulturowych, to błaha kwestia, w czasach pandemii, niech będzie wiadomo, że ostatnio mój kolega – stateczny pan biznesmen, został wyzwany od „pedałów”, bo śmiał chodzić po naszym szarym mieście w kolorowej koszuli. Niedawny marsz nacjonalistów w Katowicach, czy zarekwirowanie koleżance kolorowych balonów przez policję, to dla mnie sygnały, że sprawy edukacji kulturowej nam się wymknęły.

Wyedukowany w dziedzinie Pokemonów, dowiedziałem się zatem, że kawaii nie jest pluszową armią szatana, a jedynie niezrozumiałym nam europejczykom, infantylnym światem milutkich, bezbronnych istot, rzeczy i zjawisk, które w swej istocie są ucieczką od dorosłości w bezpieczny świat dzieciństwa. Bo jeśli człowiek zachodu, wraca z tęsknotą do czasu młodości, gdy był piękny, wolny, niezależny i bez zobowiązań, to przeciętny Japończyk pała nostalgią za czasem dzieciństwa, gdy nie zapędzono go jeszcze w represyjny świat szkoły, wybaczano mu błędy i kaprysy. Postawa ta wydaje się niedojrzała i pozbawiona racji bytu w zachodniej kulturze. Czy aby na pewno? Zastanawiam się, odnotowując, że wrzucona przeze mnie na Instagram podobizna kota jedzącego z miseczki, ma więcej polubień niż wszystkie poważne artykuły i komentarze, które umieściłem wcześniej w sieci. (I kto daje lajki? moi znajomi – refleksyjni i rozgarnięci ludzie). Przez Japończyków zeszliśmy na psy, koty, wrzucane do sieci zdjęcia talerzy z jedzeniem, kwiatki i serduszka. Przesłodzone obrazki, które otrzymujemy od rodziny na wszelkich komunikatorach, są właśnie kawaii. 

Skoro japońskie wzorce kulturowe przechodzą do nas nieuchronnie, choć z opóźnieniem, to powróżmy z fusów japońskiej zielonej herbaty, jaka przyszłość nas czeka, w czym mamy szanse pójść w ślady naszych braci z kraju kwitnącej wiśni, a co być może nie przyjmie się u nas nigdy.

Paczinko – gra hazardowa dla mas. Salonów gier Pachinko, które przypominają nieco znane u nas jeszcze z lat osiemdziesiątych flipery, jest w Japonii więcej niż sal kinowych, cieszą się też większą popularnością i przynoszą bilionowe zyski, znacznie większe niż cały przemysł kinowy. W Polsce hazard i zamiłowanie do gier losowych zawsze stanowiło tylko margines. Nie przyjęły się u nas tak popularne w innych krajach sale bingo, brydża dla seniorów, ni żadne inne, masowo odwiedzane miejsca gier. Czy ma u nas szansę powodzenia jakaś gra, która uwiodłaby miliony Polaków, podobnie jak Paczinko? Stojąc w korku za dwudziestoletnim BMW z napisem „Sfinansowano z 500+”, przez chwilę ulegam złudzeniu, że też mamy własną, narodową loterię.

Cosplay – nieco przebrzmiała moda na przebieranie się w postacie księżniczek, wojowników z bajek, mangi, komiksów czy gier komputerowych. W odróżnieniu od naszych strojów karnawałowych, Japończycy podchodzą do sprawy poważnie, bez przymrużenia oka. Stylizacje zwłaszcza młodych cosplayerek są kosztowne, przygotowane z wielką pieczołowitością i fantazją. Moda jakoś nas ominęła, nie licząc miłośników rekonstrukcji historycznych i aktywnych ostatnio Żołnierzy Chrystusa (panowie od różańca bojowego), ale w tym ostatnim przypadku – stylizacyjna bida –  czarny t-shirt z nadrukeim i fryzura na zapałkę. Z cosplayem łączy się określenie burikko – japońskiej lolitki – dziewczyny, która zachowując się w sposób dziecinny, ucieka od obowiązków i stereotypów narzuconych kobiecie przez tradycyjną japońską kulturę. Burikko też jest kawaii.

Manga, czyli w dużym uproszczeniu japoński komiks, jest tekstem czytanym równie chętnie przez ludzi młodych, co statecznych biznesmenów, czy miłośniczki pielęgnacji ogrodów. Tematyka, tego gatunku może być najróżniejsza, czasem – mimo obrazkowej formy, kojarzonej u nas z literaturą dziecięcą – przybiera bardzo radykalne formy. W popularnej mandze Prison School – dominuje tematyka sado-maso. Nikogo nie dziwi widok urzędnika czytającego w pociągu do pracy mangę, w której nieletnia burikko, poddawana jest torturom, przy których Teksańska masakra piłą mechaniczną, wydaje się łagodnym kinem familijnym. Japończycy mają upodobanie w ambiwalentnej, często drastycznej tematyce, przy czym Japonia pozostaje krajem o najniższym poziomie przestępczości. Nie jest zatem tak, że kiedy mieszkańcy zobaczą drastyczną sztukę,  która szarga symbole, to staną się zaraz bezideowcami mordującymi sąsiadów na ulicach. Co za ulga. Panowie radni – może nie musicie mnie już bronić przed kontrowersyjnymi spektaklami?

Z powszechnością czytania mangi wiąże się ogólna powszechność czytelnictwa w Japonii.

Mimo, iż pandemia Covid-19 pozwoliła nam mieć więcej czasu dla siebie, prawdopodobnie znów 60% Polaków nie przeczyta w tym roku ani jednej książki. Za to poziom czytelnictwa w Japonii wynosi niemal 100% i – o zgrozo panie bibliotekarki! – ponad 60% książek czytanych jest na smartfonach. Frapujących zjawisk kulturowych, które zbliżają się do nas, nieustępliwie niczym wirusy, jest wiele. Osobne teksty napisać by można o Takarazuka – niezwykle popularnej rewii, w której zarówno role żeńskie, jaki męskie grane są przez kobiety, i w tych ostatnich kochają się japońskie gospodynie domowe, Rabuho – hotelach miłości, gdzie pary mogą w spokoju oddać się namiętnościom, z dala od swoich ciasnych, zamieszkałych przez kilka pokoleń mieszkań, czy właśnie rodzinie Hello Kitty. Godne analizy jest też pozornie zaadoptowane już przez Polaków zjawisko karaoke. Dlaczego publiczne śpiewanie jest powszechne w narodzie, który uchodzi za powściągliwy, zuniformizowany i skupiony na pracy? Mimo, że – podobnie jak Polakom – również i Japończykom w czasie popisów wokalnych towarzyszy czasem alkohol, to jednak, większość z nich ma przygotowane i przećwiczone własne interpretacje ulubionych przebojów, którymi chętnie i z wprawą popisuje się przed rodziną i znajomymi z pracy. Nie jest to fałszywy bełkot, przy którym więdną uszy, a całkiem poprawne i czysto zaśpiewane piosenki. Japończycy – inaczej, niż my – żyją w przekonaniu, że zarówno śpiewanie, jak i inne formy aktywności twórczej, są kwestią ćwiczeń i regularnej pracy, nie zaś talentu. W Japonii nie istnieje powiedzenie „słoń nadepnął mi na ucho”, zwalniające raz na zawsze z obowiązku jakichkolwiek prób wokalnych, nie istnieje japoński odpowiednik piosenki „Śpiewać każdy może”, która jest ironią na śpiewających inaczej. W Japonii być może nie istnieje nawet ironia.

Dlatego zarówno do przebrań, śpiewania piosenek, czy innego hobby, Japończycy podchodzą z upodobaniem ale i poważną regularnością i zapałem. Nikt nie wyśmiewa menadżera, który po pracy zdejmuje garnitur i zajmuje się jakąś formą ekspresji twórczej. Kiedy dyrektor regionalnego wydziału oświaty w Japonii po pracy uwolni swoje długie włosy z frotowej gumki i spotka się z kolegami z death metalowej kapeli, staje się gitarzystą death metalowej kapeli. Jego polski odpowiednik pozostaje dyrektorem wydziału oświaty, który właśnie robi z siebie idiotę.

Podobnie jak w przypadku czytelnictwa, większość japońskich mężczyzn i kobiet przyznaje, że regularnie oddaje się jakiejś pasji.

Kiedy oni znajdują na to czas, wszak badania wskazują, że są najbardziej zapracowanym narodem na świecie?

Ale to przecież my Polacy jesteśmy najbardziej zapracowanym narodem na świecie i na podobne głupoty, jak bonsai, kintsugi, kabuki, czy nawet rodzime śpiewanie w chórach, w dorosłym życiu nie mamy czasu.

Kategorie
INSPIRACJE

Ekologiczny dom

Pewne jest również, że elementy środowiska naturalnego mogą zwiększyć poczucie szczęścia i dobrego samopoczucia wśród ludzi. Badania wykazały, że kontakt z naturą, świeże powietrze, brak hałasu obniża stres, podnosi nastrój, sprawia, że czujemy się bardziej zrelaksowani.

W przyszłości jednak ludzie będą musieli zmierzyć się z problemami, które przyczyniają się do wielu chorób cywilizacyjnych, a także z przewlekłym stresem, coraz szybszym tempem życia, brakiem zieleni i światła dziennego w miastach i mieszkaniach.

Będąc coraz bardziej świadomymi negatywnych skutków działalności człowieka na Ziemi, ludzie zaczną walczyć ze zmianami środowiskowymi i klimatycznymi. Siłę znajdą w przekonaniu, że zielona infrastruktura oraz ekologiczne standardy są niezbędne dla ich zdrowia i samopoczucia. Dobrym przykładem takiego podejścia są działania departamentu Nowego Jorku, w którym budżet przeznaczony na pielęgnację oraz rozwój parków wyniósł w 2018 r. 22 mln dolarów. Oszacowano jednak, że roślinność przyczynia się m.in. do poprawy samopoczucia mieszkańców, oszczędności energii czy unikania kosztów związanych z likwidacją szkód powodziowych. Korzyści zieleni w Nowym Jorku przynoszą miastu, według obliczeń, ok. 120 mln dolarów, czyli prawie 6 razy więcej niż koszty inwestycji.

Projektanci i architekci coraz częściej dostrzegają znaczenie i korzyści łączenia natury z designem. Biofilia, czyli przywiązanie do natury, staje się integralnym elementem nie tylko aranżacji wnętrz, ale i architektury oraz planowania. Ekologiczne rozwiązania i zieleń stają się zauważalnym i rosnącym trendem także w mieszkaniach. W przyszłości wzorem staną się budynki i mieszkania, które maksymalizują korzyści dla ludzi przy minimalizowaniu ich wpływu na środowisko i planetę. Mieszkania przyszłości staną się samowystarczalne (również pod względem energetycznym) i ekologiczne (również pod względem budulca), przystosowane do klimatu.

Artykuł zaczerpnięty ze strony infuture institute.pl

Kategorie
INSPIRACJE

Ściągnij van Gogha na telefon

Arts & Culture

Stworzona przez Google aplikacja odpowie praktycznie na każde pytanie z dziedziny kultury. Możemy z jej pomocą poczytać o artystach, zwiedzić odtworzone w świecie wirtualnym zabytkowe miejsca, a nawet dowiedzieć się o wydarzeniach kulturalnych, które ukształtowały nasz świat. Zyskujemy dostęp do wielu zbiorów muzealnych, tysięcy zdjęć, filmów, rękopisów i dzieł sztuki, z których możemy układać własne kolekcje. Aplikacja ma mnóstwo funkcji, w tym VR, a w wyszukiwaniu pomagają filtry, które pozwalają doświadczać sztuki w wybrany przez nas sposób, np. w oparciu o kolory. Najbardziej znaną jednak funkcją aplikacji jest „Art Selfie” – oprogramowanie, które do zdjęcia naszej twarzy dopasuje idealnego sobowtóra w postaci bohatera któregoś ze znanych obrazów.

Aplikacja dostępna na smartfony z systemem iOS i Android.

Sotheby’s

Aplikacja stworzona pod skrzydłami jednego z największych domów aukcyjnych na świecie. Przybliży ona nie tylko najbliższe terminy odbywających się u nich licytacji, ale także liczne ciekawostki. Możemy dowiedzieć się więc nie tylko kto, co, jak, dlaczego i za ile, ale także zbadać każdy element dzieła za pomocą zdjęć panoramicznych albo poczytać artykuły powstające specjalnie pod kątem aukcji. Serwis zapewnia też dostęp do wiedzy o światowej klasy specjalistach z każdej dziedziny – od starych mistrzów po tych tworzących sztukę współczesną; od klasycznych mebli francuskich do nowoczesnego designu; od fotografii po biżuterię, zegarki, a nawet wino. 

Aplikacja dostępna na smartfony z systemem iOS i Android.

DailyArt 

Polska aplikacja istniejąca na rynku od 2012 r., która każdego dnia wysyła powiadomienie o innym klasycznym dziele sztuki. DailyArt pozwala nie tylko oglądać grafiki i czytać opisy dotyczące obrazów i ich aktorów, ale także wyszukiwać ulubione dzieła, zapisywać je i dzielić się nimi ze znajomymi. 

Aplikacja dostępna na smartfony z systemem iOS i Android.

Muzei

„Żywa tapeta”, która dzięki współpracy z WikiArt, każdego dnia wyświetla na tapecie naszej komórki inne słynne dzieło sztuki. O użytych obrazach możemy czytać, wysyłać je znajomym, a nawet sprawdzić w archiwum, jaką grafikę mieliśmy wyświetloną kilka lat wcześniej. System zapewnia możliwość dostosowywania tapety do naszego ekranu dzięki funkcjom rozmazania, przyciemniania i dekoloryzacji.

Aplikacja dostępna na smartfony z systemem Android.

Bosch VR

Oprogramowanie używające wirtualnej rzeczywistości, które dogłębnie zapozna nas z jednym z najbardziej rozpoznawalnych obrazów Hieronima Boscha, „Ogrodem rozkoszy ziemskich”. Pomysł został zrealizowany z okazji pięćsetnej rocznicy śmierci wielkiego wizjonera i zarazem jednego z najważniejszych artystów w historii. Oprócz zbliżania fragmentów obrazu i czytania o nim, aplikacja daje możliwość przejechania się latającą rybą, porozmawiania z owocami, zwiedzenia piekła i posłuchania diabelskiej muzyki – czego innego jeszcze potrzeba?

Aplikacja dostępna na smartfony z systemem iOS i Android.

Smartify

Pomysłodawcy Smartify nawiązali współpracę z najważniejszymi muzeami z całego świata, aby sprawić, żeby zwiedzanie było jeszcze łatwiejsze i ciekawsze. Platforma cały czas się powiększa, ale już dziś bez wychodzenia z domu możemy zobaczyć na przykład zbiory Luwru, National Gallery czy Muzeum Dziedzictwa Indii w Singapurze. Smartify zapewnia dostęp do podstawowych informacji, jak godziny otwarcia oraz ceny biletów, ale również publikuje informacje o artystach i ich dziełach. Aplikacja posiada też funkcje skanowania obrazów, a więc jest tym, czym Shazam dla muzyki. 

Aplikacja dostępna na smartfony z systemem iOS i Android.

Rijksmuseum

Amsterdamskie muzeum oferuje aplikację, dzięki której możemy samodzielnie zorganizować wycieczkę multimedialną. System oferuje mnóstwo funkcji – od kupowania biletów, przez propozycje ścieżek zwiedzania, aż po dostęp do mnóstwa informacji czy prezentacji obrazów w formacie 3D. A warto dodać, że Rijks szczyci się jedną z najlepszych zdigitalizowanych kolekcji na świecie.

Aplikacja dostępna na smartfony z systemem iOS i Android.

Ask Mona

Chatboty przenikają do sfery sztuki. Zwane też wirtualnymi asystentami programy mają na celu uproszczenie interakcji między ludźmi a komputerami. Korzystające ze sztucznej inteligencji oprogramowanie może symulować rozmowę z użytkownikiem poprzez przesyłanie do niego wiadomości. Wielkie uznanie na tym polu zdobył bot „Ask Mona”, nazywany czasem „pierwszą sztuczną inteligencją poświęconą kulturze”. Aplikacja skupia się na ekspozycjach, muzeach, pomnikach, wydarzeniach historycznych i zabytkach Francji rekomendowanych z uwzględnieniem preferencji i zainteresowań użytkowników. Monę można znaleźć na Facebooku. Na razie dostępna jest jedynie w języku francuskim, ale angielski jest już wdrażany i pojawi się lada chwila.

Artykuł opublikowany na stronie Papaya.Rocks


Kategorie
OPINIE

Wielkie i małe zaklęcia, cz. V – „Flow”

Bo flow w muzyce to rzecz ważna. Badania przeprowadzone przez platformę Deezer w 2019 roku, ujawniły, że słuchanie muzyki poprawia przepływ krwi w organizmie. Badacze sugerują, że optymalna dzienna dawka muzyki to ok. 70 minut. Muzyka jest przez nas odbierana nie tylko przez zmysł słuchu, ale – zdaniem wielu muzyków – przepływa przez całe nasze ciało i rezonuje w nim. Muzyka pomaga często w sprawach nieoczywistych: utwór „Don’t Stop Me Now”, zespołu Queen grany w tempie 100 uderzeń na minutę, jest wymieniany jako najlepszy podkład do wykonywania skutecznej resuscytacji. Wielu muzyków m.in. Carlos Santana, BB King, czy Leszek Możdżer, w wywiadach podkreślają, że na koncertach nie tyle grają, co raczej pozwalają by muzyka przepływała przez ich ciała. To właśnie nazywamy flow w muzyce.

„- Co ty k… wiesz o flow?”, mogliby powiedzieć znajomi muzycy, którzy wracając samochodem z Warszawy, gdzieś na skrzyżowaniu w Jankach, umówili się, że będą w myślach odtwarzać pewien standard jazzowy. Ustalili budowę utworu, jego tempo, miejsca na improwizacje, a później umówili się, że w trzynastym takcie ósmego chorusu, jednocześnie klasną w dłonie. Aby sprawę utrudnić, włączyli w samochodzie radio i raczyli się konwersacją na tematy nie związane z muzyką. Samochód jechał na południe, zatrzymywał się w korku, w radiu grały zupełnie inne niż w głowach jazzmanów melodie… Po kilkunastu minutach wszyscy bezbłędnie, równocześnie klasnęli w dłonie.

Ale i to jeszcze nic: kolega z katowickiej Filharmonii zapewnia, że wielu muzyków w orkiestrze słyszy kolorami.

Na świecie jest też spora grupa sceptyków, twierdzących, że flow w muzyce skończyło się w 1917 roku. Rok ten przywoływany jest jako data przejścia z tzw naturalnego stroju A – 432 Hz na 440 Hz. Spiskowa – zdaniem wielu – teoria ma również i w Polsce swoich zwolenników. W stroju 432 grają m.in. dwaj Leszkowie: Leszek Cichoński i wspomniany Leszek Możdżer (drugi Leszek to właściwie pseudonim artystyczny, bo nasz pianista ma na imię Lesław). Są i tacy, którzy winę na zniszczenie naturalnego flow w muzyce zrzucają na nazistowskie Niemcy, bowiem w maju 1939 roku, International Standarizing Organization (ISO) za namową Radia Berlińskiego zorganizowała w Londynie konferencję, na której ustalono międzynarodową normę strojenia. Nie da się zaprzeczyć, że w owym czasie Radio Berlińskie było propagandową tubą JosephaGoebbelsa i to sam Goebbels stoi ponoć za wyborem 440 Hz.

Pojęcie muzycznego flow, jest też wdzięcznym tematem w literaturze. Bohater powieści Lewisa Shinera pt. „Mgnienia”, ma takie flow, że potrafi myślami zapisywać na taśmę magnetyczną, niezarejestrowaną wcześniej muzykę ulubionych artystów. W ten sposób powstają nigdy wcześniej nie rejestrowane nagrania The Doors, Hendrixa, czy The Beatles. W istocie książka rozlicza się z mitem kultury dzieci kwiatów. Autor stawia tezę, że rewolucja Flower Power,  przez używki i konsumpcjonizm, utraciła swoją energię, społeczne flow, czego konsekwencje odczuwamy do dziś. Bo – poza „team flow” – zdaniem autora istnieje też „generation flow”  i „nation flow” i o tym ostatnim mówił pewnie mój kolega. Nie ma to nic wspólnego z muzyką. Bardziej już ze wspomnianym na początku kotem sąsiadów. Koty jak i inne zwierzęta, żyją rytmem wyznaczanym przez naturę. Życie przepływa przez nie, w naturalny, kierowany instynktem sposób, Przepływ ten rządzi ich poczynaniami. My ludzie mamy kulturę, która staje często na przeszkodzie, by w pełni odczuwać ów naturalny, dany nam przecież, jako ssakom przepływ energii. Co rusz poszukujemy go tworząc różne kulturowe konstrukty. Wracamy do praktyk medytacyjnych, jogi, mindfulness. Artyści, nie tylko muzycy, poszukują tego stanu w swojej twórczości. Virginia Woolf pisze: „Czuję jak rodzi się we mnie tysiąc zdolności. Jestem na przemian figlarna, wesoła, rozmarzona, melancholijna. Jestem czepiona dna, lecz płynę”.

Biorąc pod uwagę konotacje z naturalną energią, a nawet ezoteryką, nie jest wcale oczywiste, że pojęcie flow, znane jest głównie w biznesie i teoriach zarządzania zespołami ludzkimi. Twórcą koncepcji flow, jaka najbardziej upowszechniła się w zbiorowej świadomości, jest psycholog węgierskiego pochodzenia Mihály Csíkszentmihályi. Według tego naukowca, stan flow to skupienie się na pracy, dające satysfakcje i odprężenie. Praca taka powinna być wykonywana z motywacji wewnętrznej. Pracując nie obawiamy się porażki, bo, poza motywacją, posiadamy też odpowiednie umiejętności. Poza tym lubimy swoją pracę, wykonując ją nie odczuwamy lęku, ani nudy, zbytnio się też nią nie ekscytujemy. Godziny mijają, a my skupieni na pracy, nie zauważamy upływu czasu. Bo praca jest dla nas celem samym w sobie. Uskrzydla nas i daje nam spełnienie. Satysfakcja z wykonywanej pracy jest dla nas największą nagrodą.

Masz pracę, czy praca ma ciebie?

Ps. Napisane przed urlopem

Kategorie
WIDEO

O wdzięczności

Narzekanie negatywnie wpływa na nasz mózg. Jest jednak sposób, który pozwala łatwo i szybko powstrzymać się od narzekania. Jak radzi dr Bradberry, światowej sławy specjalista od inteligencji emocjonalnej, należy kultywować w sobie postawę wdzięczności. Kiedy tylko czujemy, że chcemy narzekać, należy od razu skupić uwagę na czymś, za co jesteśmy wdzięczni i zastanowić się nad tym przez chwilę. (fragment artykułu: https://businessinsider.com.pl/rozwoj… )

Stąd pomysł na O wdzięczności – nasz nowy singiel. Utwór powstawał w czasie lockdownu. To wtedy zrodził się pomysł, by w sytuacji narastającej frustracji, zwrócić uwagę ludzi na rzeczy dobre.